Urban Farming spreekt eigenlijk voor zich; stedelijke landbouw, voedsel verbouwen op je eigen stukje grond.
De redenen om er aan te beginnen zijn uiteenlopend, de één wil graag meer contact met de andere buurtbewoners, de ander wil graag op een verantwoorde manier aan zijn of haar groente, fruit en kruiden komen. De buurvrouw heeft besloten dat haar kinderen behoren te weten dat de doperwtjes niet uit een blik komen en die meneer uit de flat even verderop heeft behoefte aan meer frisse lucht.
Wat de aanleiding ook moge zijn, het schept een vorm van verbondenheid met mens en natuur.
En niet alleen met de mensen die in dezelfde buurt wonen, of in dezelfde stad. Over de hele wereld is Urban Farming een begrip geworden die zich steeds meer lijkt uit te breiden, mensen hebben een duidelijke behoefte aan een stukje natuur in hun nabije omgeving, want ‘het gras is altijd groener waar je het bewatert’.
Tokyo is een uitstekend voorbeeld voor noodzakelijke landbouw. In deze stad wonen maar liefst 13 miljoen mensen en de flatgebouwen staan daar te dicht op elkaar om serieus te verbouwen, om niet te spreken van de verontreinigde lucht. Daar hebben ze een oplossing voor gevonden: Underground Urban Farming. Speciaal verlichte ruimtes, computergestuurde verwarmings-en bewateringssystemen worden hier gebruikt om een zo goed mogelijke oogst te krijgen.
In Detroit bevindt zich de oorsprong van het concept, in 1893 vroeg de burgemeester zijn kiezers om alle beschikbare ruimte als tuinen te gaan gebruiken, als voorbereiding op de Grote Depressie en in beide wereldoorlogen kweekte een groot deel van de Amerikanen hun eigen voedsel. Momenteel wordt Urban Farming gebruikt in de strijd tegen de grote armoede die in de stad heerst, er bestaat bijvoorbeeld een tuiniersschool voor tienermoeders.
In Londen is er een speciaal trainingsprogramma opgezet om werkloze jongeren een vak te leren en verkopen de oogst. Het is ook doel van dit programma om de stedelingen te leren over het belang van gezonde voeding.
Een ander voorbeeld is de Cubaanse hoofdstad Havana. Na de val van de Sovjet-Unie kwam Cuba onder embargo van de Verenigde Staten. De Havaneros waren op zichzelf aangewezen en begonnen daarom met stadstuintjes. Vandaag de dag komt zo’n negentig procent van de groenten in de hoofdstad uit een van de tweehonderd stedelijke tuinen die de stad rijk is.
Om iets dichterbij huis te kijken, in Gent is het initiatief van een Sociale Werkplaats gekomen om de stadstuinen te laten onderhouden door onder andere ex-verslaafden en werkzoekenden. Ook geeft de gemeente aan dat het een positieve bijdrage is aan de ecologische voetafdruk die wij achterlaten.
En om met ons eigen kikkerlandje af te sluiten, wijzen wij op het Zuidpark in Amsterdam, waar zich de grootste Urban Farming daktuin van Europa zich bevindt. Maar liefst 3000m2 telt deze groene oase, waar de kantoormedewerkers van de onderliggende bedrijfspanden kunnen lunchen, wandelen en tuinieren.
Het is duidelijk dat iedere plek zijn reden voor het verbouwen van voedsel heeft, maar waarin we allemaal gelijk zijn, is dat met onze oogst mee, wij ook een beetje groeien :)
Blog – door Elvira Haberland